Xardín Suspenso, de Abel Neves (Centro Dramático Galego)

Estreo este blog coa obra de teatro que hoxe vin no Salón Teatro de Santiago de Compostela: Xardín Suspenso, de Abel Neves. O espectáculo foi producido polo CDG (Centro Dramático Galego), cun elenco de primeira liña seguindo os movementos da batuta de Cándido Pazó.

Se tivese que resumir nunha palabra esta representación teatral, supoño que me quedaría con intensa. O texto cobra unha importancia superlativa: as palabras convértense na clave do desenvolvemento psicolóxico dos personaxes, especialmente para Lucía. O espacio escénico acaba pasando a un segundo plano para o espectador cando se mete de cheo na historia, e non obstante non se pode pasar por alto a importancia dese xardín, seco, sen flores, que acaba provocando sentimentos contrapostos a medida que avanza a peza: ¿será un lugar creado para amar ou para morrer?

De todos modos, se hai algo que queira destacar desta obra é a sublime interpretación por parte do elenco. Non vou enganar a ninguén: é unha peza que emociona, e tampouco minto cando digo que houbo escenas nas que non puiden conter as bágoas. A perfectísima actuación de Melania Cruz (actriz que me sorprende cada día máis e mellor) fixo que me removese no asento, coa pel de galiña e arrepíos por todo o corpo. Os xestos, os movementos, as miradas, os berros, todo en harmonía, creando unha figura cada vez máis fráxil e consumida polas falsas promesas, pero con forza suficiente como para conseguilo. Se tivese que quedarme con algunha escena, non sabería elexir, pero está ben claro que Lucía estaría nela: a primeira escena a soas con Mateo (outro personaxe que fala cos ollos, grande Santi Romay), ou algunha das escenas finais, como a dos coitelos ou a das "arañas", que se alonga ata o desenlace fatal da protagonista (acompañada dunha avoa de conto encarnada por Luisa Merelas), serían as que máis me fixeron sentir a historia. O contraste entre a tráxica historia dunha xa moi lánguida Lucía e os contrapuntos irónicos por parte do resto de personaxes constitúen unha síntese ideal. Neste ámbito, pretendo destacar a César Cambeiro, ese Alberto, combinando o mellor de ambos mundos, que fixo que o público se rise polo baixo a pesar de estar presenciando como a protagonista se esfrangullaba lentamente.

Dende a miña perspectiva, os puntos fortes desta obra son, claramente, os diálogos (ou monólogos) e a interpretación dos actores e actrices. Nestes aspectos, nada é casual, cada frase, cada silencio, cada mirada e cada caricia contan, formando unha atmósfera envolvente que te leva con eses personaxes e os seus sentimentos durante o tempo do espectáculo (e incluso máis). Sen dúbida, paga a pena achegarse polo teatro para gozar de xoias coma esta.