Sax tenor. Desgraça suburbana improvável entre loucos, gangsters, chulos e putas
José Martins, a través dun elenco composto por máis dunha ducia de actores e actrices, coloca sobre as táboas un arrabalde no que sobre unha poza de sangue indeleble hai un cadáver dun mozo afeccionado ao saxofón. A continuación vemos que, dous anos máis tarde do tráxico acontecemento, un policía pretende esclarecer o acontecido, e mergullámonos entón no testemuño dun dos personaxes. Este reconstrúe o ocorrido nas horas posteriores á morte para outorgarlle ao investigador as respostas que busca. Este argumento non é nada menos ca o da popular obra Saxo Tenor, de Roberto Vidal Bolaño, autor ao que recentemente se lle adicou o día das nosas letras pola súa labor recoñecida, sobre todo, no ámbito teatral.
Esta versión en portugués por parte do Teatro Nacional Dona Maria II de Lisboa do célebre autor galego non deixa a ninguén indiferente. O espazo, perfectamente caracterizado para a ocasión, sitúanos nun lugar marxinal con personaxes que lle veñen coma anel ao dedo. A praza do asasinato do músico é o punto de encontro entre pasado e presente; vemos que, co paso deses dous anos de diferenza, o lugar resulta máis tebroso. Xa non nos atopamos cos personaxes que antano discutían sobre o culpable da morte do rapaz: o lugar está baleiro, e só a través da mente do personaxe que conecta ambos mundos volvemos a encher eses ocos.
En ocasións, a posta en escena e as actitudes recórdannos á viaxe de Max e Don Latino en Luces de Bohemia, con personaxes marxinais caricaturizados e mostrando esas partes máis degradantes de cada individuo. Por isto, apréciase o gran contraste entre os personaxes que habitan nese lugar, todos eles ataviados con prendas vermellas coma se fose un sinal identificativo, e os forasteiros, de cores escuras, cun nivel de vida completamente diferente. O contraste entre os tons cálidos das súas roupas e a chuvia que os acompaña durante toda a reconstrución dos feitos amplifica a sensación de ambiente delituoso.
Resulta digno de mención o traballo realizado pola compañía, dado que o elenco está composto por catorce actores que ademais, en numerosas ocasións, representan máis dun personaxe. Por outro lado, a compenetración entre eles resulta sublime, xa que é evidente que atoparse con tantos actores sobre un escenario require un grao de coordinación máximo.
É emocionante ver como as nosas letras atravesan a fronteira co país veciño para que nos ofrezan agasallos coma este mesturando o mellor de ambos mundos. O texto de Saxo tenor, de Roberto Vidal Bolaño, serve como nexo entre as dúas partes, ofrecéndonos unha peza dunhas dúas horas de duración que conta a historia do saxofonista asasinado co fermoso timbre da lingua portuguesa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario