"Calypso", onde Voadora xoga co ridículo

Poderíase recoñecer Voadora como a compañía en cuxas pezas podemos atoparnos con ese selo de contemporaneidade tan identificativo. Calypso non ía ser menos, e neste caso son Diego Anido, Marta Pazos e Hugo Torres os encargados de construír a nosa realidade seguindo textos de Fernando Epelde.

Logo da subida do telón, a cuarta parede tanxible é o elemento por excelencia. Vólvese física a barreira que separa espectador e actor, realidade e construción do novo entorno. Vermello, verde e azul, tres únicas cores capaces de ofrecernos toda a gama cromática que poidamos imaxinar, todo o que nos rodea, e soamente precisan de luz. Non en van se comeza a elaborar o mundo tras a cuarta parede material, cando non o vemos, sen facer ruído, ao igual que a árbore que cae nun monte no que non hai ninguén (cando ninguén ve -oe- nada, realmente algo ocorre? Algo hai?). De aí que, en momentos dados cando esa parede se move, confusión e desorientación invadan a alma dos personaxes, a saída da zona de confort, ata que se converte nunha rutina máis. A cuarta parede pasa a ser un marcador do espazo no que se desenvolve a acción dos personaxes. O momento cume é a caída do muro, destruír para crear, coma esa nova Calypso sen distorsionar que contrasta coa imaxe de Henri Lehmann que se nos amosa nos programas.

Toda a escenografía é, claramente, marca Voadora: xogos con luces e música que ofrecen unha posta en escena impresionante semellante á grandeza que nos atopamos n'A Tempestade, a pesares de que na peza que comentamos agora unicamente participan tres actores (máis ruído e menos xente, ironicamente). Especialmente atractivas son aquelas escenas nas que as luces (ou as non luces) empregadas son as principais protagonistas, xa sexa ambientando carreiras de fondo ou pistas de baile, así como ofrecendo sombras distorsionadas polo movemento. Debo mencionar que sempre adoito atopar nesta compañía unha notoria influencia de Brecht, tanto polo estilo de personaxes que aparecen nas pezas coma polas chamadas de atención sobre elementos concretos, enviándolle ao espectador mensaxes específicas, neste caso relacionadas cos diferentes textos de partida. 

Fernando Epelde entende Calypso coma a danza do ridículo, e de aí que ao longo de toda a peza apreciemos trazos e situacións relacionadas con tal tema. Tanto podemos ver bailes un tanto aeróbicos coma intervencións de difícil definición ou calificación, así como duplicados de accións e persoas. A ridiculez da sociedade actual, do que supón hoxe en día sacarse unha foto ou relacionarse tamén ten cabida neste espectáculo, espectáculo a base de flashes e brincos entre escenas. Marta Pazos, actriz e directora desta peza, afirma que Calypso son links entre imaxes, reflexando algo cotián que facemos día a día navegando pola rede. Unha páxina leva a outra, e a outra, e así sucesivamente, e o mesmo ocorre con esta obra. A peza non é máis ca poesía visual, unha representación de pensamentos escritos que percibimos intensamente por vista e oído a través de imaxes fragmentadas.

Para comprender a peza debemos darnos conta de que o sentido desta obra é o non ter sentido, é dicir, para chegar a entendela dun xeito global, primeiro débense apreciar as distintas imaxes para extraer esa visión de conxunto. A idea xeral non é máis ca unha representación do presente, o noso día a día consiste nunha viaxe entre links, unha sociedade que se consume, de tal xeito que ao final alcanzamos un punto no que xa non sabemos como chegamos ata alí. Existe un fío condutor principal, a construción da realidade, mais analizando a peza en profundidade, podemos ver que cada escena ou texto implica a súa propia reflexión individual, dende o valor do gratis ata a importancia das cores, pasando por escenas de amor tan intensas coma a de the artist is present. Sen dúbida un gran traballo por parte desta compañía, ofrecéndonos desta vez unha obra máis filosófica e menos argumental, e sempre contando con ese desbaratamento de enerxía e xogos con luces e sons tan característico.

Comentario d'A Tempestade de Voadora: 
http://teatroentreluscoefusco.blogspot.com.es/2015/03/a-tempestade-de-william-shakeaspeare.html