Nesta entrada, gustaríame comentar as dúas obras de Sarabela teatro que teño máis relativamente recentes: A idade da pavía e Pequenas certezas.
Con A idade da pavía, a miña curiosidade pola obra apareceu no momento no que vin o título da mesma. Un xogo de palabras interesante sobre esa pavía que serve, en certa medida, como nexo de unión a través do tempo nunha casa de nove mulleres. Percibimos a historia das diferentes xeracións a través de Eleonora e Celina, dúas irmás que se comunican a través da correspondencia debido á agonía de súa nai. Trátase dunha obra na que se aprecian trazos do realismo máxico, marcados polos soños desa familia que pouco a pouco se vai indo, espindo ese escenario cargado de maletas. As lembranzas das dúas protagonistas son o único que queda para encher esa casa, agora baleira, pero antes ateigada de nais, avoas, tías e nenas con personalidade e distintas motivacións: voar, ir en bicicleta ata ningures, ensinar a arte de tocar o violín, gardar ratas mortas. Nove mulleres, detidas no tempo, que querendo fuxir do fogar acabadon apreixadas no recordo das dúas irmás.
Debo dicir que nesta obra hai tres elementos, principalmente, que creo que se merecen unhas liñas. En primeiro lugar, a idea de que as dúas irmás actúen como narradoras entre escenas, con esas cartas que se envían. Paréceme que serve como un fío conductor pouco usual e interesante ao mesmo tempo, ao igual que esas escenas nas que se quedaban mirando (recordando) escenas do seu pasado, ou mesmo intervindo nos diálogos que mantiñan de nenas, como nunha das escenas finais na que se intercalan as frases do pasado, sendo nenas, coas do presente, creando un efecto do máis orixinal.
Por outro lado, a pesar de que os decorados eran minimalistas (co xusto e necesario), houbo escenas, coma unha das finais nas que as tías pedalean, detrás da tea negra que servía de fondo do escenario, que me sorprenderon. Máis concretamente, quero destacar unha na que a tía Adriática baixa do ceo, xogando tamén con luces e teas claras e escuras: dende o patio de butacas, parecía mesmamente un anxo. Ademais, cómpre dicir que as proxeccións que percorren todo o escenario entre escenas tamén son un punto extra a favor da representación. Isto é unha mostra de que con poucos elementos e creatividade, se poden conseguir efectos moi interesantes.
Finalmente, nesta obra quero destacar o gran traballo de Fernando Dacosta, encarnando a esas catro mulleres, tan dispares (debo dicir que, para o meu gusto, Adriática merecíase unhas liñas máis), tendo en conta que os cambios de personaxe eran continuos e seguidos entre si. Xa me puxeran en precedentes con que Fernando Dacosta era (é) un actor cun talento envexable, e tras ver esta obra podo dicir que sí, posto que me parece que fixo unha interpretación (recordemos: catro mulleres) ao alcance de moi poucos.
Por outro lado, se falamos de Pequenas certezas, trátase dunha obra que segue no estilo da anterior: un drama con pequenos toques de humor. A desaparición do misterioso Mario fai que os diferentes personaxes, separados en dous grupos (os irmáns e a moza con súa nai) se coñezan e se den conta de que ningún deles coñecía tan ben a Mario como pensaba. Neste ámbito, teñen gran importancia as fotografías, que podemos identificar como pequenas certezas, inmortalizando fragmentos do noso pasado.
A obra comeza de xeito moi intenso, cun Fernando Dacosta encolerizado (que mostra, unha vez máis, o seu talento interpretativo), que fai que o público se dé conta de que non vai ser unha comedia o que vai ver ese día no teatro (aínda que algúns comentarios e accións da nai de Natalia nos fagan soltar algunha que outra risiña). O que sucede a continuación é unha montaxe na que dende o patio de butacas non para de medrar esa curiosidade por quen será Mario, ese personaxe que da lugar a enfrontamentos, apertas, e recriminacións entre os demais. Pódese apreciar como a perda dun ser querido afecta de diferente modo a cada un deles, como fai que comecen a coñerese cada un a sí mesmo e deste xeito a comprender o que pode estar ocorrendo cos demais.
Tendo en conta a carga emocional e argumental da obra, a escenografía acaba por pasar a un segundo plano aos ollos dos espectador; non obstante, sí que me puiden fixar en que a multifuncionalidade de obxetos manda: os mesmos caixóns, cadeiras e estructuras metálicas funcionan como bancos, separadores, estanterías, incluso como ese misterioso cadaleito do final (quen demos vai aí dentro?). Por outro lado, a música tamén contaba cunha significación especial, enchendo eses ocos entre escenas de pequenos pentagramas soltos pero rematando dun xeito moito máis intenso.
Por isto, penso que os puntos fortes desta segunda produción son a psicoloxía e evolución dos personaxes e o misterio que rodea a Mario (Mario, todos nos quedamos con ganas de verche a cara...), mantendo ao público apreixado dende o principio, e creando a dúbida de se realmente existirán esas pequenas certezas.
Para rematar, quero aclarar que Sarabela teatro é unha compañía que me encanta ir ver, xa que sei por experiencia sei que a interpretación vai ser estupenda, e normalmente as producións non decepcionan. Gustaríame comentar máis obras desta compañía, pero xa me quedan moi atrás no tempo; de feito, para completar estes dous comentarios tiven que remexer no baúl dos recordos. Está claro que cando mellor se comenta unha representación é cando está ben fresca na memoria.
Ningún comentario:
Publicar un comentario